Raramuri
‘De rennende mensen.’
De verlichting van mijn hoofdlamp schittert tegen een dikke laag mist. In mijn trailrugzak rammelen de boodschappen als valse muziek tegen elkaar. Net voor sluitingstijd was ik op tijd om een doosje bananen, pindakaas, soep en eieren te kopen. Als ware hardloopkoerier, inclusief lichtgevend hesje en hoofdlamp, trotseerde ik de winkel.
Daar, middenin de drukke supermarkt, stond een jonge vrouw te flirten. Ze hield haar hoofd schuin, glimlachte haar tanden net niet bloot, frummelde aan het biesje van haar jas, met in haar hand een telefoon. Verderop liep een man met een gebogen rug, turend naar het scherm van zijn telefoon, scrollend en in een vlot tempo door de winkelgang. Het werd bijna een frontale botsing. Dansend en bijna onzichtbaar maakte ik een pas naar rechts zodat hij kon passeren. Ik viel niet op in de hectiek van de winkel en merkte dat anderen veelal op zichzelf gericht waren om snel nog de laatste boodschappen te kopen voordat de winkel zou sluiten. Maar ik had mijn buit binnen.
Het was dag 29 van mijn runstreak. Elke dag loop ik ten minste 3 km. Althans dat was de bedoeling. Inmiddels zat ik gemiddeld op 10 km per dag. Een runningstreak vertegenwoordigt voor mij de kracht om jezelf te motiveren, alle excuses te verpletteren en je doel na te leven. Doordat het dagelijks op de agenda komt maakt het echt onderdeel uit van je daily routine. En yess wat ging het mij makkelijk af. Prettig om dat te ervaren.
Tijdens de runningstreak waande ik me éven als lid van de Tarahumara bevolking in het ruige Sierra Madre-gebergte in Noord-Mexico. Tijdens de 16e eeuw trokken zij zich diep terug in deze formidabele canyons om te ontsnappen aan slavernij door Spaanse veroveraars. Dagelijks gebruikte de Tarahumara hardlopen om zich te verplaatsen, om boodschappen tussen gezinnen te bezorgen én voor het jagen op dieren. Ze noemden zichzelf Rarámuri, ofwel ‘de rennende mensen’.
Vanwege wijd verspreide plaatsen ontwikkelden deze mensen een traditie van langeafstandslopen tot 320km in één sessie, gedurende een periode van meerdere dagen door hun thuisland; het ruige canyonland. De langeafstandslooptraditie heeft ook ceremoniële en competitieve aspecten. Vaak trapten mannen houten ballen terwijl ze voorwaarts rennen ook wel rarajipari, genaamd. De voetwerpwedstrijden zijn soort van estafettes, waarbij de ballen door de lopers trappend worden doorgegeven aan de volgende loper, terwijl teamgenoten vooruit renden naar het volgende estafettepunt. Deze races kunnen een paar uur tot een paar dagen duren. Als we ergens van kunnen leren dan is het wel de tomeloze volharding en wilskracht van de Tarahumara.
Ik loop verder langs de rivier, omhuld door een mantel van mist en mysterieuze duisternis. Ik ben niet te zien maar wel te horen aan het rammelen van de boodschappen in mijn rugtas. Inmiddels maakte het valse geluid plaats voor een ritmische vierkwartsmaat 4/4 waarbij bij het blik erwtensoep als een krachtig slagwerk tegen de pot pindakaas rammelde. Op de achtergrond was het geluid te horen van de vrachtboten, koersend over rivieren, stroomafwaarts richting de zee. In de verte trok de mist op en zette ik koers richting thuis. En wat voelt het goed om even een ‘Rarámuri’ te zijn.
