De Paradox van hardlopen

ZONDER WEERSTAND GEEN GROEI

Fluitende wind, gekraak van takken. Dwarrelbladeren weven een bronskleurig tapijt op de grond. Het ruikt naar natte aarde. Een zachte geur die je vangt, ontspant en in beweging brengt. Het zijn de momenten van absolute schoonheid, die kloppen op het ritme van je hart, in cadans met het plaatsen van de ene been voor de andere.

Als de boom zijn blad vast zou houden, dan wordt de wintertijd een ware strijd om te overleven. Het blad neemt namelijk vocht op en scheidt dit ook uit. De boom heeft in de wintertijd zelf veel vocht nodig om niet uit te drogen, omdat de wortels door kou en bevriezing dit zelf moeilijker kunnen. Voor de boom is het proces van loskomen en uiteindelijk loslaten van de oude bladeren dus puur uit zelfbescherming. Tijdens een run door het bos vind ik dit altijd een mooie metafoor. Prachtig hoe mooi de natuur dit geregeld heeft.

Het herfstseizoen staat voor mij dan ook in het teken van een nieuw begin, een moment om echt naar binnen te keren en te reflecteren. De afgelopen jaren hebben veelal in het teken gestaan van persoonlijke groei en ontwikkeling.

Groeien gaat gepaard met (groei)pijn. Of, wat algemener geformuleerd; geen verandering zonder weerstand. Zonder weerstand geen verandering zelfs. Om ergens te komen moeten we ‘ergens doorheen’. Zonder weerstand immers geen verandering. Weerstand is dus nodig. Weerstand is een nuttig en natuurlijk fenomeen bij verandering.

Er zijn veel overeenkomsten met hardlopen. Wil je jezelf verbeteren, dan is het de kunst om de training uitdagend te maken en weerstand op te zoeken. Yess dat doet pijn op het moment zelf maar is echt een persoonlijke overwinning. Een basisvoorwaarde is wel dat weerstand afgewisseld wordt met rust en herstel, juist dan ontstaat supercompensatie. En dus groei.

De kunst is om de weerstand te erkennen en te zoeken naar de beweging om het weer te laten stromen. Zoals in de natuur dat met water doet als het een obstakel tegenkomt: het vindt zijn eigen weg en komt voorbij dat rotsblok, zonder strijd. Bied dus geen weerstand aan je weerstand. Het verzet maakt de strijd alleen maar heviger. Buig mee en veer terug. Totdat je weer staat.

Een goed leven is er dus een met weerstand, weerstand die ik zelf kies, waar ik mezelf tegenkom en waar ik niet voor weg loop. Weerstand is juist een teken van groei, ontwikkeling en flexibiliteit. Het hoort bij verandering en geeft aan dat er iets in beweging is. Maar altijd en in alles is er die eerste stap...

‘Zonder weerstand geen groei’