Groots in decemberdauw

Mijn blik gaat niet verder dan een meter of drie. De felle lichtstraal vanuit mijn looplamp doet haar best, maar verliest haar kracht in de sterkere witte waas. Het is droog, maar ik voel kleine druppeltjes op mijn wenkbrauwen. Het is een ochtend in december. Voor dag en dauw, in halfschemer, zet ik mijn ene voet voor de andere. Bij iedere uitademing voegt mijn eigen witte luchtpluimpje zich bij de dikke, witte mist. Om mij heen zie ik schimmen; mensen die óók de buitenlucht opzoeken in deze kleine wereld. Ze hebben hun kleur verloren. De dichte mist verandert hen in contouren, zwart ingekleurd. ...'Dan ben ik ook een zwarte schim’... En dat terwijl ik me van binnen zo licht voel. Licht van de frisse lucht, van de soepele beweging van mijn benen en van mijn heldere hoofd. Onderweg kijk ik de huizen in. Veel gordijnen zijn al open. Ik zie kerstlichtjes en gezinstaferelen. Precies dat waar ik zelf ook dagelijks in zit. En waar ik nu stiekem een blik op werp. Het geeft me een warm gevoel. En een trots gevoel. Juist nu ik er even buiten sta. Dat ik mezelf dit moment gun. Ik denk dat de andere schimmen van deze decemberochtend zich ook zo goed voelen. Want bewegen en buiten, óók (of misschien wel juist) voor dag en dauw, maakt je onoverwinnelijk. Als een flitsende schim versnel ik mijn pas. De laatste twee kilometer progressief maakt deze tot nu toe rustige duurloop precies af. Bij thuiskomst ben ik buiten adem. Zuurstof gaat snel mijn longen in, uit, in, uit… Omgeven door mijn eigen witte wolk, kijk ik stiekem door het raam van mijn huis. Daar zie ik mijn eigen liefdevolle plaatje. Het is waarschijnlijk de rush van het hardlopen, maar wat voel ik me voldaan én rijk. Ik open de deur en heb direct mijn kleur terug. Eenmaal binnen kijken we samen door het raam naar buiten. En zien de decemberdauw.

Ook vanuit hier is de wereld klein.

Maar wat voel ik me groots.