Een singlet met barsten

Een slingerend bospad geeft me de uitweg uit het bos zoals een rivier de zee in stroomt. De laatste meters waren in zicht. Ik ving een glimp op van mijn auto die onderaan de heuvel bij Kwintelooijen geparkeerd stond. Mijn oog viel op een oudere man, prachtig gekleed in een retro hardlooptenue. Een pastel gekleurde singlet met barsten, verwassen maar krachtig aanwezig. Zijn gezicht was getekend, ingevallen met diepe groeven en een open heldere blik. Krachtige, droge armen, afgetraind met grote, zichtbare aders als kleine beekjes, zwaaiden in de lucht. Een lang, smal been zwierde voorlangs het andere been, de beweging zo strak afgesteld als een metronoom. Een mooi schouwspel om te zien.

Een man met een verhaal. Een man, mooi op leeftijd, die de tijd nam om zich klaar te maken voor een run door het bos. Onze blikken passeerden elkaar zonder te forceren. Ik stop en maak een praatje. Hij vertelt volhard: 'Ik kom hier al jaren wekelijks mijn rondje rennen door het bos. Ik loop al heel mijn leven hard. Vroeger als kind naar school om te leren, nu als oudere man om te ontdekken. Elke keer als ik hier loop is het weer anders en vind ik nieuwe wegen door het bos. En ik kom altijd weer thuis. Een mens is gemaakt om te lopen, om te bewegen'.

Ik vroeg aan hem hoelang hij vandaag ging lopen. 'Ik begin rustig met lopen als thermometertje om te polsen hoe mijn lichaam aanvoelt. Ik heb geen horloge, geen telefoon en zie uiteindelijk op het dashboard van de auto hoe lang ik gelopen heb. Dat is mijn manier en ik heb de tijd. Ik kreeg ooit een cadeau van mijn kleinkinderen met daarin een mobiele telefoon. Een prachtig apparaat, maar vraag me niet hoe hij aan moet. Wat ik altijd bij me heb is een klein portemonneetje met daarin 5 Euro, een foto van mijn kleinkinderen en een briefje met daarop een aantal telefoonnummers.'

'Het is me weleens overkomen, dwalend door het bos in gedachten verzonken, uren later aan de andere kant van de heuvelrug het bos uitgaan. Totaal uit de richting, in de kou en in de mist, dorstig en hongerig, gelukkig in de nabijheid van een eetcafe met de toepasselijke naam `Onder de Pannen´. In het café was ik als bezoeker uniek. Waar ik binnenstapte met mijn hardloopkleding, rolden de biljartballen over het laken en klonken de glazen als muziek door het café.

Mijn portemonneetje bracht me geluk. Er zat genoeg geld in voor een bakkie koffie en een koekje. Ik kon mijn vrouw opbellen, die me even later oppikte. Dat zijn de momenten die mij als loper compleet maken, prachtig toch. Dat overkomt je niet als je thuis achter de geraniums zit.' Ik wens hem succes met zijn ronde hardlopen vandaag.

Ik draai me om en zie de man rustig van start gaan. Ik noem hem `NIK` omdat de laatste letter 'E' door het vele wassen en barsten op zijn singlet slecht zichtbaar is. Wat me opvalt is zijn daadkrachtige pas, ontspannen houding, volledig in focus. De eerste modderspatten geven een mooie bruine tint aan zijn lichte huid. Een glimlach verschijnt op zijn gezicht. Nik verdwijnt in de verte uit het zicht, het bos in. Zijn reis begint. Vandaag is hij `Onder de Pannen´.