Tijdreiziger onder een donkere sterrenhemel

“Elke boom groeit tegelijkertijd in twee richtingen, naar de duisternis en naar het licht.” John O'Donohue.

De veters worden strak gestrikt met een dubbele knoop. Niet te strak, niet te los. In balans zonder wrijving.

De eerste, donkere meters zijn gemaakt, het geluid van groepen trekvogels klinkt als een ritmisch orkest boven het uitgestrekte polderlandschap. Ik kijk naar de donkere lucht, een silhouet van een mooie V-vorm tekent zich af als een projectie op een mooie, verlaten donkere wolk. Mijn gedachten dwalen af:

'Iets in mij fascineert de reis die door duizenden vogels gemaakt wordt richting warme oorden. Tijdens de tocht moet een vogel weten waar hij is en waar hij naar toe moet.

Oriëntatie is de kunst van het bepalen waar je bent en waar het noorden of het zuiden is. Bij navigatie gaat het om het bepalen en bereiken van het reisdoel. Trekvogels kijken naar de zon, sterren, kustlijnen en rivieren. Ze reageren op het aardmagnetisch veld en gebruiken zelfs geluiden en geuren om zich te oriënteren. Ze vinden altijd de weg terug als ze uit koers zijn geraakt. Prachtig hoe de natuur op gevoel en intuïtie vertrouwt en daarop anticipeert.'

'Onze voorouders waren op dat vlak vaak ook sterker verbonden met zichzelf en de natuur. Ze vertrouwden op hun eigen vaardigheden en gevoel. Waarbij de mensheid in het tijdperk van nu veelal de verbinding met de natuur en soms ook met zichzelf zijn kwijtgeraakt. Dat verklaart ook deels de zoektocht. Vanuit het gevoel dat er iets ontbreekt in hun dagelijkse leven. Vaak zit de oplossing tijdens die zoektocht in kleine dingen. Zoals het weer omarmen van de natuur. Deze plek stimuleert het aangaan van de verbinding met jezelf, om persoonlijke regie weer terug te krijgen. De natuur is er voor iedereen en is er altijd. Dus ga, op welk moment dan ook: slecht weer bestaat niet, slechte kleding wel.'

Terug naar mijn eerste meters. Tegelijkertijd zijn de eerste sterren zichtbaar in de diepe donkerblauwe lucht. Het blijft een mooi schouwspel hoe zij hun plaats innemen in de donkere diepte van de nacht. Maar het kijken naar de sterren brengen ook een mooie herinneringen terug. De herinnering van het kind in mij, de ontdekkingen tijdens lange heldere zwoele zomeravonden, de nachten tijdens de donkere momenten, de feestjes op het strand, het tellen van de sterren.

Het polderlandschap loopt over in een mooie rivieren landschap. Ik laat mijn benen soepel rollen en zet aan om op de dijk te komen. Ik bevind me snel in een donkere tunnel., zonder een einde van licht. Het geluid weerkaatst, ik verscherp mijn waarneming en tast. Ik hoor beter, voel beter en loop op intuïtieve wijze over de mooi kronkelende rivierdijkjes. Ik voel me een reiziger terug in de tijd en vol in het moment. De dijkjes die ik ken ontdek ik opnieuw in het mooie schouwspel van een donkere hemel met de schittering van de sterren. Er is geen haast, geen afleiding, geen gepieker. Het is stil maar ik ben niet alleen.

Ga met me mee, hardlopen in het donker

We gaan naar plekken waar geen anderen zijn.

Anderen, die ons geluk kunnen verstoren,

Op dit ene moment in het donker zonder geluid.